Lata 60 w Finaldii. Dwóch "Fińskich jełopów", jak to wyraziła się jedna z bohaterek, rusza w trasę. Jeden pije kawę w ilościach niemalże nadprzyrodzonych, drugi zalewa gardło czymś, co mogło być oranżadą, bądź też może wódką, jednak nie wyglądał na pijanego. Po drodze zabierają dwie panienki - jedną z Estonii i jedną z Rosji, w celu podwiezienia ich do portu.
Chciało by się napisać, że po drodze przeżyją wiele przygód, jednak słowo "przygody" mogłoby zostać źle odebrane, bowiem w filmie nie dzieje się wiele, obraz ten przypomina trochę kino Jarmusha. Nie tylko tym, iż jest czarno-biały, ale i długimi ujęciami, scenami, które pozornie nic nie przedstawiają, minimalizmem w akcji i jawnej treści.
Czy odnalazłem w filmie drugie dno? czy dobrze odczytałem intencje Kaurismäki'ego? pojęcia nie mam. Czy dobrze "bawiłem się" się w trakcie seansu? khmm... "sure as hell"