Bohaterem jest zagubiony w otaczającej rzeczywistości, można by rzec nieładnie –
jełop. Ma problemy z relacjami międzyludzkimi, nie ma kobiety, ani prawdziwych
przyjaciół, ma za to dającą kokosów ani satysfakcji pracę ochroniarza w centrum
handlowym. Możesz budzić politowanie, lub podirytowanie swoją nieudolnością. Na
swój sposób, poprzez swoją, można by rzec niewinność, może też budzić sympatię.
Nasz bohater w swoim nieudanym życiu ma jedną bardzo cenną rzecz – nadzieję.
Wszystko jest, jak mówi, tylko tymczasowe. Planuje założyć własną firmę. Raptem jego
los odmienia, się z pozoru na lepsze, gdy poznaje pewną kobietę.

Kaurismäki w typowy dla siebie, oszczędny środkach sposób opowiada historię
człowieka nieporadnego, nieprzystosowanego, nie potrafiącego odnaleźć się w
otaczającym świecie. Unika efekciarstwa w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu. Unika
wyszukanych nienaturalnych dialogów, przeginając wręcz w drugą stronę – dialogi są
szczątkowe i obrazują jak mało bohaterowie mają sobie do powiedzenia. Mało emocji,
mało pasji w życiu, pogodzenie z losem, ale jednocześnie nadzieja. Cała ta z pozoru
pesymistyczna historia, bez klasycznego happy endu, ma prosty i w gruncie rzeczy
optymistyczny wydźwięk, wystarczy dotrwać do ostatniej sceny. A i kilka
humorystycznych akcentów wkradło się gdzieś po drodze, muszę przyznać, że nawet
się pośmiałem.

Dla osób zaznajomionych z twórczością Fina nie powinno tu być większych
niespodzianek, ani na plus, ani minus. Pozostałym radziłbym jednak zacząć od
wcześniejszych pozycji Akiego (?).