Kino ciekawe, specyficzne, osobliwe. Na myśl przywołujące "Kolę", rosyjskie "Mars" i "Garnitur" czy wcześniejszy film fińskiego reżysera "Człowieka bez przeszłości".
Niezbyt wiele się tu dzieje, z równowagi bardziej niecierpliwych widzów mogą wyprowadzić też dość długie ujęcia, a także znikoma ilość dialogów. A jednak film przyciąga uwagę.
Jego główny bohater - Koistinen, kompletny życiowy rozbitek i nieudacznik, pracujący jako ochroniarz w galerii sztuki, marzy jednak o lepszym życiu, chociaż niewiele robi, żeby z tego impasu się wydostać, a na dodatek zostaje wykorzystany przez swoją "dziewczynę" do kradzieży dzieł sztuki.
Koistinen wywołuje u widza na przemian litość, śmiech, współczucie, irytację, ale i podziw. To jednostka kompletnie bierna, czująca ogromną niemoc, wręcz apatyczna, nieprzystosowana do życia, zepchnięta na margines, ale jednak z godnością i spokojem znosząca wszelkie upokorzenia i niesprzyjające koleje losu, wciąż czekająca na lepsze czasy.
Kaurismakiemu udało się stworzyć świetny klimat, dzięki któremu brzydka, przemysłowa, portowa dzielnica Helsinek pełna podejrzanych spelun, włóczęgów i tanich barów nabiera magicznego wręcz uroku. Poza tym sporym plusem jest też stylizowana na lata 30. i 40. przepiękna ścieżka dźwiękowa.
Może nic rewelacyjnego, ot, słodko-gorzka proza życia, ale ogląda się świetnie.